Rozdział pierwszy

- Jak nie chcesz, to się nie zmuszaj. Nie czujesz się najlepiej. Sam pojadę. – Ciemne oczy zwróciły się na narzeczoną, która stała przy wyjściu, gdy zawiązywał krawat. – To tylko oficjalne spotkanie. Szybko się skończy.

- Pojadę. W końcu obiecałam.

Krótko ścięty brunet uchwycił kluczyki od leksusa. Dźwięk metalu pobudził Sakure z letargu. Spojrzała na narzeczonego, po czym odeszła do samochodu, jakim mieli udać się na coroczne przyjęcie charetatywne organizowane przez burmistrza.  Wolała nie przebywać wśród stróży prawa z prywatnych powodów.

Raz wpadła w tarapaty, a kolejnych nie chce przeżywać. Parę lat temu mogła stracić wszystko. Rodzinę, przyjaciół, a także zaufanie najbliższych osób. Targnęła się na własne życie, bo zapragnęła ratować narzeczonego, przez co ucierpiał najmłodszy członek rodziny Haruno.

Teraz, kiedy zdała sobie  sprawę z własnej sytuacji starała się nie robić problemów rodzinie. Najprzynajmniej nie specjalnie. Od tamtego czasu starała się zachowywać pozory dobrej panny, jaka ma przejąć spadek. Dlatego rodzina zamierzała połączyć dwie potężne firmy. Sama zgodziła się na układ współmałżeństwa.  Sasuke nie widział problemu. Znali się od lat. Postanowili być ze sobą i założyć wspólnie rodzinę. Nie czuła odrazy czy niechęci. Dokonała rozsądnego wyboru. Za czasów szkoły kochała młodego Uchiha, więc miała nadzieję, że ponownie poczuje namiętne uczucie do przyszłego męża.

Odjechali spod domu. Sakura zerknęła na skupionego Sasuke. Ścisnął kierownice. Napiął mięśnie rąk. Haruno doskonale wiedziałam, że dręczyły go myśli.

Zawsze chcesz robić wszystko sam. – Odwróciła spojrzenie w stronę tłumu ludzi

W kieszeni komisarza zaczął wibrować telefon.

- Jaki problem? – Zatrzymał się na światłach.  – Będę tam za pięć minut. – Spojrzał znacząco na Haruno – Musimy podjechać do szpitala. Mam pewną sprawę do załatwienia.

- Dobrze. Nie zbawi nas pół godziny.

Sakura nie czuła się najlepiej ze względu na swoją sytuację. Narzeczeństwo bez miłości nie jest dobrym rozwiązaniem. Z biegiem czasu będą dla siebie obojętni, traktowali jak powietrze. Niewidoczne dla drugiej osoby. Rozmowy bez ładu i składu. Tylko kłótnie, jakie zaczną ranić jedno i drugie.  

Kiedyś – patrząc na pryzmat wieku, minionych lat -  ucieszyłaby się jak głupia, ale teraz posiadała wątpliwości. Uczucia do Sasuke zniknęły z biegiem czasu. W  szkoły kochała syna Mikoto do szaleństwa, ale parokrotnie odrzucił zaloty, więc postanowiła zrezygnować. Aktualnie są razem z powodu spraw biznesowych, ale wewnętrznie czuła, że szczęścia nie zazna w związku. Powinna się sprzeciwić. Chociaż powiedzieć własne zdanie, lecz strach zawładnął ciałem przed konsekwencjami.

Próbowała się zakochać za czasów liceum. Jeśli nawet spotykała się z mężczyznami po krótkiej znajomości kończyło się zerwaniem. Widzieli w Sakurze posag, który mogli dostać w spadku. Wielokrotnie została zraniona! Bliscy nie zastanawiali się o czym marzy Sakura, jak czuje się po postanowieniu dwóch rodzin. W szczególności ojca, który zamierzał powiększyć majątek poprzez małżeństwo. Przestała szukać odpowiedniego kandydata na męża ze względu postanowień krewnych. Czuła się sprzedana, ale nic nie mogła poradzić. Sasuke zgodził się mało zainteresowany przyszłością, lecz zdawał sobie sprawę, że jako jedyny syn musi dać następcę rodzinie.

- Zostań w samochodzie. – Zorientowała się, że stoją pod budynkiem szpitalnym. Wyszła po Sasuke. – Nigdy nie słuchasz co do ciebie mówię. Obyś po małżeństwie się zmieniła. Nie chcę za ciebie świecić oczami.

- Żona to nie ozdóbka.

- Sama dobrze wiesz, że w naszym społeczeństwie, żona musi być piękna przy mężu. Nie będziemy o tym dyskutować w miejscu publicznym. – Ruszył do  szpitala - Jak chcesz to chodź. Wolę, abyś uniknęła spotkania z moim bratem. Zostaniesz na korytarzu.

Bratem? – Zapytała siebie. Patrzyła na plecy Sasuke. Nie spotkała jeszcze dziedzica, z powodu odsiadki w więzieniu. Ludzie opowiadali, że pierworodny syn prezesa nie zmieni się, nawet jeśli wyjdzie na wolność. Niewtajemniczeni słuchali plotek i nie starali się zrozumieć położenia Uchiha. Sakura nie ośmieliła się pytać rodziny co zrobił Itachi. Zdała sobie sprawę, że ten temat jest ściśle tajny.

Przy drzwiach izby przyjęć stali uzbrojeni funkcjonariusze. Zobaczyli Sasuke, którego wpuścili do środka. Za drzwi dochodziły przekleństwa i groźby. Przestępcy nie akceptowali policji, jeśli zniweczyli dobry plan na wzbogacenie. 

Sakura usiadła na pobliskim krześle. Zacisnęła dłonie na błękitnej sukience, kiedy usłyszała huk metalu, wydobywający się z sali. Drgnęła. Bała się o Sasuke. Nawet jeśli jest z  bratem mógł mu zrobić krzywdę, aby wydostać się z więzienia, poprzez pobyt w szpitalu.  

- Itachi, do cholery! – Usłyszała przytłumiony głos narzeczonego – Bądź rozsądny. Raczej nie zamierzasz zdechnąć, a z taką raną…

- Pierdol się! – Potężny baryton Itachiego  sprawił, że spojrzała na funkcjonariuszy.

Huk tłuczenia szkła. Funkcjonariusze wbiegli do pomieszczenia, w którym został przyjmowany więzień. Uniosła się z zamiarem zobaczenia co się stało, lecz zatrzymała się w bezruchu.

Policjant został wypchnięty przez drzwi, kiedy zobaczyła nogę z pomarańczową nogawką. Pochwycił futrynę drzwi. Wyszedł na korytarz, kiedy ludzie schronili się w innych salach. Haruno nie odeszła ani jednego kroku. Obserwowała wychodzącego mężczyznę. Poprawił roztrzepane włosy do tyłu. Zwrócił uwagę na Sakure. Długie włosy związane w kitka, opadły schludnie na lewę ramię.

- Nie uciekniesz! – spojrzał za siebie. Został pociągnięty za pomarańczowy kombinezon do środka. Sakura zauważyła na futrynie i kafelkach krew. Nie czekała dłużej na obudzenie zdrowego rozsądku. Wbiegła bez zastanowienia do pomieszczenia.  

Uchwyciła się za usta, aby nie wrzasnąć. Na podłodze leżały pielęgniarki trzymające się za zranione części ciała. Policjanci nieprzytomni, jeden z nich w głowie wbity skalpel. Widok zmasakrowanego pomieszczenia przerażał Sakure. Niejednokrotnie widziała zmasakrowane ciała, ale Itachi bez wahania potraktował ludzi jak worki treningowe. Bez skrupułów zabił!

Zerknęła na Itachiego, jaki trzymał w powietrzu Sasuke. Dusił nieprzytomnego brata. Wolała nie mieszać się do spraw z przestępcami, ale musiała ochronić Sasuke przed śmiercią.

Podbiegła do napastnika, gdy uchwyciła za przedramię.

- Puść. Jest nieprzytomny! – Szarpała rękę. Czuła pod palcami napięte mięśnie bruneta, jaki ściskał gardło Sasuke. Itachi przyjrzał się Sakurze. Panika – wypisana na twarzy Haruno – zadawalała długowłosego. Dawno nie widział przerażenia u ludzi. Kobiety to jedyny okaz jakim mógł się odpowiednio pobawić i zauważyć strach.

Puścił Sasuke, którego złapała  w swoje ramiona.

- Sasuke… - mówiła rozpaczliwym głosem. Odsunął się. Nie zamierzał krzywdzić napataczającej się kobiety, chociaż wolał popatrzeć na rozpacz ofiary. Zatrzymał się i uważnie obserwował reakcje dziewczyny, gdy na serdecznym palcu zauważył pierścionek z diamentem. – Całe szczęście, - odetchnęła z ulgą - żyjesz.

Położyła bruneta na podłodze. Pogłaskała czule po policzku. Nie umarł. Cieszyła się z tego powodu, ponieważ nie musiała opłakiwać straty po narzeczonym. Wiedziała, że przez najbliższe dziesięć minut nie nadejdzie pomoc. W dodatku jest sama z przestępcą w pomieszczeniu.

Uniosła się z klęczek. Odraza wypisana na twarzy Sakury rozbawiła bruneta. Pierwszy raz kobieta reagowała w agresywny sposób wobec mordercy. Bezczelnego zabójcy.

- Nie widziałem, że braciszek się oświadczył.

- Jak możesz robić takie rzeczy swojemu bratu?

- Chcę stąd wyjść, więc mi pomożesz. – Przybliżył się, gdy ominął Sakure. Nachylił się nad jednym z martwych ciał policjantów, odbierając kajdanki z kluczykami.

- Mowy nie ma, abym... – Przerwała, widząc w drugiej dłoni skalpel. Zabłysnął w świetle lamp.

Znowu wmieszałam się w sprawy władz. - Odsunęła się o krok. Itachi zbliżył się, więc odsunęła się na bezpieczną odległość. Zdawała sobie sprawę co może się stać, kiedy sprzeciwi się woli mordercy. Błędy z przeszłości naprawiła, lecz tym razem stoi przed kolejnym, jakiego nie mogła uniknąć.

Poczuła na nadgarstku metal, kiedy zapiął kajdanki. Nie oderwała od nieczułych oczu spojrzenia. Nie potrafiła oprzeć się głębi czarnych tęczówek. Wiedziała, że jest bezwzględnym mordercą, ale coś przyciągało Sakure do mężczyzny. Nie potrafiła określić co takiego posiadał w sobie Itachi, ale dotyk dłoni sprawił w dziewczynie dreszcze. Między braćmi jest granica, jakiej nie umiała ocenić. Teraz próbowała uspokoić serce.

- Jeśli cenisz sobie życie narzeczonego, to mi pomożesz.

Uniósł rękę, kiedy kajdanki stuknęły charakterystycznie.

- Jeśli tego nie zrobię? – Skalpel poczuła na policzku.

- Wtedy twoja piękna twarzyczka będzie wyglądała szpetnie.

Pociągnął Sakure, aby szła pierwsza. Chciał ochraniać się od ataków.

Nie mogę pozwolić, aby wyszedł – pomyślała Sakura.

Bez wahania uderzyła bruneta głową w nos. Usłyszała trzask, zdała sobie sprawę ze złamanego nosa Itachiego. Zamierzała uciec, ale brakowało możliwości z powodu przykucia do nadgarstka bruneta.

Pochwycił Sakure za ramię, uniósł rękę, lecz został zatrzymany przez policjanta. Wpatrywała się w oczy bruneta, jakie wrzały furią do dziewczyny. Miała przerąbane. Dosłownie! Podniosła rękę na przestępcę, który jest zdolny do wszystkiego. Itachi nie mógł wybaczyć, że gówniara potraktowała w wulgarny sposób pierwszego syna Uchiha. Spoufalała się bez sumienia.

- Jesteś martwa!!! – Szarpała rękę z zamiarem  ucieczki, ale nie potrafiła. Błagała, aby wszystko się skończyło.

Itachi zamachnął się, łamiąc policjantowi nogę. Zawył z bólu. Przez materiał granatowych spodni wydostała się kość. Krew spływała, kapiąc na podłogę. Upadł na podłogę. Wydawał ciche jęki. Uchwycił pistolet, wymierzając w mordercę. Kopnął broń.

- Jeśli chcesz żyć i wrócić do dzieciaków to radzę się powstrzymać.

Sakura patrzyła na policjanta, który przesunął się po podłodze. W obliczu strachu nikt nie jest zdolny do heroicznych czynów. Na pewno nie młody mężczyzna, posiadający rodzinę.

- Nie… - wyszeptała Haruno.

Itachi wytarł krew jaka spływała z nosa. Nie mogła nic zrobić, jedynie prosić Boga o ratunek. O ocucenie Sasuke. Tylko to pozostało w nadziei. Ponownie została sama z czarną owcą rodziny Uchiha.

Próbowała wyszarpać rękę z kajdanek. Została przyciągnięta, kiedy dotknęła torsu starszego Uchiha. Pod dłonią słyszała szybko bijące serce.

- Teraz, moja droga, twoja kolej.

Po policzkach spłynęły łzy, kiedy wbił skalpel w prawy policzek. Rozciął szybkim ruchem. Krew spłynęła w stronę podłużnej żuchwy. Poczuła w ustach metaliczny smak własnej krwi.

- Nie rycz!

Spojrzała kolejny raz w oczy bruneta. Zamierzała zacząć rozmowę, ale głos ugrzązł w gardle. Dolna warga zaczęła drżeć. Itachi z oczu przeszedł na usta. Dotknął zakrwawioną dłonią policzka z jakiego sączyła się krew. Uchwycił kciukiem wargę. Delikatnie odchylił w swoją stronę. Zbliżył się na niebezpieczną odległość i  zagłębił się w zielonych oczach. Zauważył, że jest nietknięta. Poczuł chęć dotknięcia zakazanego owocu. Ukochanej brata. 

Pocałował.

Namiętność jaką poczuła stawała się brutalna. Próbowała się oprzeć, odepchnąć Itachiego, ale ciało odmawiało posłuszeństwa. Zacisnęła dłoń na kombinezonie. Przyciągnął Sakure bliżej siebie. Dotykała umięśnionego ciała, przez co racjonalnie nie myślała. Pierwszy raz poczuła zaangażowanie ze strony mężczyzny. Nie potrafiła zareagować, kiedy rozchyliła usta. Ciepły język bruneta dostał się do środka. Sasuke nie dbał o narzeczoną w szczególny sposób, a ten moment stawał się szczególnie wyjątkowy. Zaangażowanie ze strony Itachiego pociągało Haruno.

Nie trwało długo…

Chwile przerwał Sasuke, który trzymał broń, gdy uderzył magazynkiem potylice bruneta. Zgrzyt skalpelu doprowadził Sakure do porządku. Trzymała bruneta w ramionach, aby nie upadł. Usiadła na podłodze. Położyła Itachiego, a jego głowę na kolanach.

- Czemu nic nie zrobiłaś? – Odszedł do funkcjonariusza z raną w nodze.

- Niby co miałam…

- On cię pocałował!

Sama nie wiem czemu – pomyślała. Sakura pogłaskała Itachiego po policzku. Dotknęła małych blizn, jakie świadczyły o walkach. Sięgnęła do kieszeni i znalazła kluczyk do kajdanek. Popatrzyła na narzeczonego, jaki rozmawiał z policja i lekarzami, aby zajęli się Sakurą i Itachim.

- Pojadę na przyjęcie. – Powiedział do Sakury – Niech lekarze się tobą zajmą. Wyglądasz potwornie. Zostałbym, ale muszę pojawić się na imprezie. Pomyśl nad tym co źle zrobiłaś.

Odszedł. Zostawił Sakure samą. Widziała jak przez mgłę, kiedy po policzkach spłynęły gorzkie łzy. Próbowała się uspokoić, ale ciało drżało z przerażenia. Zawsze jest najgorsza, a Sasuke może robić wszystko. Nie żyją w czasach, kiedy to mężczyźni mieli najwięcej do powiedzenia. To minęło! Może mieć swoje zdanie, czyż tak? Ale nie potrafiła powiedzieć co czuje. Nie miała odwagi.

Patrzyła na Itachiego, gdy uchwyciła kosmyki włosów. Pielęgniarki wyszły z policjantami, którzy musieli przejść operacje. Została sama z brunetem. Nie przejmowali się mordercą, który pozabijał niewinne osoby.

Dotknęła opuszkiem warg.

Dlaczego tak bardzo się zaangażowałeś? – Nachyliła się, gdy pocałowała krótko bruneta. 

Usłyszała kroki, więc spojrzała na pielęgniarkę. Stała w drzwiach z szokowaną miną. Nikt nie przypuszczałby, że dobrze urodzona panienka pocałuje mordercę. Przełknęła ślinę.

Szykują się kłopoty. – Obserwowała kobietę. Odwróciła głowę w bok, jakby świadoma, że nie może szepnąć nikomu słówka.

- Panienko Haruno, proszę za mną. Zaraz opatrzymy ranę. – Sakura spojrzała na Itachiego, gdy do Sali weszli pielęgniarze i odebrali bruneta.

Odeszła do izby leczniczej. 

 

Sakura przystanęła przy sali, gdzie leżał Itachi, którego pilnowali policjanci. Wyszła z niej pielęgniarka. Blada niczym trup. Nikt nie chce zajmować się mordercą. Teraz, przez parę dni, musiały opiekować się kimś kogo świat rzeczywisty wygnał do więzienia za swoje przestępstwa.

Uniosła głowę, kiedy zobaczyła zakapturzonego mężczyznę, a na ustach widniał uśmiech. Minęła, ale spojrzała, kiedy zniknął w następnym korytarzu. Wolała nie zwracać uwagi na podejrzane osoby inaczej zostanie wciągnięta w sprawę.

- Panienko Haruno – spojrzała na młodego policjanta. – Lepiej iść do domu.

- Czy mogę z nim się zobaczyć? – Wskazała na zamknięte drzwi sali.

- Nie. – Wtrącił się starszy policjant o bursztynowych oczach. – Kapitan zabronił, aby ktokolwiek się z nim widział. Goście nie są mile widziani.

- Czy zdajesz sobie sprawę, że zostanie moim szwagrem? Bez względu na to kim jest i co robi mam prawo się z nim zobaczyć. – Stanęła przed funkcjonariuszem – Nie ważne jakie będę miała problemy. Niedługo będę Uchiha, czy tak samo zaczniesz się sprzeciwiać?

Zrobił grymas niezadowolenia i przesunął drzwi. Narobi sobie kłopotów przez własne zachowanie w stosunku do ludzi. Nie potrafiła się powstrzymać i wykorzystać nazwiska narzeczonego.

Sasuke zostanie poinformowany o „małym” wybryku – pomyślała.

Podeszła do łóżka, gdzie leżał Itachi. Oddychał wolno. Spał. Operacja się udała, więc przymocowali bruneta do kozetki pasami. Nie mógł się wydostać. Szalony przestępca jest zdolny do wszystkiego.

Zauważyła, że zaczął się wybudzać. Szarpał ręce.

- To na nic. – Popatrzył na Sakure – Nikt cię nie wypuści.

- Możesz to zrobić.

Zaśmiała się.

- Nie jestem głupia.

- Jeśli nie, to co tu robisz? Dziwię się, że cię wpuścili. Sasuke zakazał wszystkim się zbliżać. Włączając w to ciebie.

Usiadła na krześle obok łóżka. Założyła nogę na nogę. Itachi przyglądał się z uwagą Sakurze.

- Fakt. Będę miała problemy, że wykorzystałam wasze nazwisko do wejścia. W końcu jesteście jedną z większych korporacji. Wszyscy się was boją, a ciebie szczególnie przez twoje nieczyste zagrywki.

- Co w takim razie cię do mnie sprowadza? Chcesz mnie ubłagać, abym oszczędził twoje życie?

- Ależ skąd. Zrobisz co będziesz chciał. Nie mam na twoje plany wpływu. W ogóle cię nie znam. Sasuke nawet mi o tobie nie opowiadał. W końcu kto chce rozmawiać o najgorszej szui w rodzinie.

Iskierki złości pokazały się w ciemnych oczach.

- To co chcesz? – Uniosła się i nachyliła się nad brunetem, patrząc głęboko w oczy. Końcówki włosów muskały policzki bruneta.

- Abyś więcej razy nie dotykał mnie w spoufalający się sposób. To ohydne. – Uśmiechnął się do Sakury, która wpatrywała się w zadowolone tęczówki.

- Tak naprawdę byłaś zadowolona. – Drzwi się uchyliły, gdy stanął w nich funkcjonariusz. Wpatrywał się w scenę.

- Mylisz się.

Popatrzył na gliniarza. Uśmiechnął się, bo doskonale wiedział, jak na Sakure podziałał pocałunek.

- Przybliż się, coś ci powiem w sekrecie. Nie chcę, aby słyszały wszystko osoby trzecie. – Zerknęła na policjanta, jaki przyglądał się z uwagą. Młodszy tak samo nie mógł odwrócić spojrzenia.

Przybliżyła twarz do bruneta, gdy czuła gorący oddech na szyi.

- Długo siebie nie oszukasz, jesteś spragniona prawdziwej miłości. – Tkwiła w bezruchu – Nie martw się, zadbam o ciebie w szczególny sposób. Niedługo. Tylko chwila i do mnie przybiegniesz.

- To nie możliwe. Kocham Sasuke.

Zaśmiał się, kiedy odsunęła się od twarzy bruneta.

- Może, ale nie spełnia twoich oczekiwań. Nawet cię nie bzykał. – Spłonęła rumieńcem. Miał rację co do tego. Nigdy nie doszło między nimi do intymnej sceny. Zazwyczaj nie miał czasu, lub załatwiał sprawy firmowe dla ojca. – Będę pierwszy, który to zrobi, a potem cię zabiję.

- Jesteś chory psychicznie!

- Nie martw się, spotkamy się niedługo.

- Chyba w więzieniu. – Odezwał się gliniarz.

- Nikt do ciebie nie mówi, psie! Powinieneś przestać się wtrącać. Psy nie szczekają, gdy pan nie każe – zaśmiał się. Sakura stanęła pomiędzy policjantem, a leżącym przestępcą.

- Wyjdź stąd. Sasuke nie będzie zadowolony jeśli cokolwiek mu się stanie. W końcu to jego brat.

Zniknął za drzwiami.

- Nie umiesz trzymać języka za zębami? – Spojrzała na Itachiego. Uchwyciła torebkę, po czym odwróciła do bruneta.

- Nie. – spojrzał na torebkę – Już uciekasz? Nie zamierzasz zostać na przedstawienie?

- Nie zamierzam się w nic wplątać co ma z tobą cokolwiek wspólnego.- Zwróciła się do drzwi, gdy obejrzała się przez ramię – Zdajesz sobie sprawę, że teraz powiadomię o tym Sasuke?

- Już nie mogę się doczekać.

Otworzyła drzwi, gdy spojrzała na Itachiego, jaki spojrzał w stronę okna. Serce waliło od chwili, kiedy tam weszła. Nie mogła zrozumieć, jak przyszły szwagier może się tak zachowywać. Spoufalać do bratowej, lecz sama jest winna. Na oczach lekarki pocałowała nieprzytomnego mężczyznę. Winna spoczywała po obu stronach.

Przeczesała włosy i odeszła w stronę wyjścia.

Na dworze zerknęła na czarny samochód przy jakim stał oparty mężczyzna. Palił papierosa. Spojrzał na Sakure, gdy puścił perskie oczko. Naprawdę nie rozumiała mężczyzn. Chcieli kobiety tylko do seksu. Zdarzały się wyjątki, jakie traktowały damy jak dar od Boga. Czasami.

- Panienko Haruno… - Z budynku wybiegła pielęgniarka. – Dokumenty.

- Przepraszam.

Odchodziła, kiedy mężczyzna obserwował Haruno.  Odszedł dalej, kiedy obserwował zgrabne nogi na wysokich czerwonych szpilkach. Wypuścił dym z ust.

- Niezła laska – wyszeptał, gdy został klepnięty w ramię – Nie sądzisz, Sasori?

- Nie mamy czasu na twoje pierdoły. Zaraz wkraczamy do akcji.

- Tak, tak. Wszystko pójdzie zgodnie z planem.

Czerwonowłosy zniknął w furgonetce, a siwowłosy zgasił papierosa, odchodząc do budynku szpitalnego.

Sakure niepokoił fakt, że kolejny raz jest obserwowana przez obcych mężczyzn. Musiała z tym żyć, ale ignorowała fakt, że zazwyczaj byli to starsi o dziesięć lat mężczyźni. Szczerze, gdyby miała wybierać wolała starszych niż młodszych.

Obróciła się, ale żaden mężczyzna nie opierał się o samochód. Odetchnęła z ulgą. Wiele razy zdarzały się potyczki z płci przeciwną. Najprzynajmniej w liceum nie miała lekko. Zawsze broniła siebie i wychodziła na tym najlepiej. Teraz trzymała się Sasuke, który w każdej możliwej sytuacji obronił przyszłą żonę, ale praca dla młodego Uchiha jest ważniejsza niż lepsza przyszłość z rodziną.

Odeszła do domu.