PROLOG

Trzymał oburącz rękojeść drewnianego miecza; bokken*. Ścisnął, aż skóra z rekina wydała charakterystyczny dźwięk. Uważnie obserwował przeciwnika. Przesunął się bezszelestnie w bok, odczytując choćby najmniejszy ruch napastnika. Od dzieciństwa trenował w szkołach walki. Nauczył się posługiwać mieczem samurajskim. Kataną* i wakizashi*. Niejednokrotnie wolał używać jednego z mieczy, lecz przy większej liczbie wrogów sięgał po krótki.

Wydał głośny oddech.

Zaatakował.

Napastnik odbierał cios, gdy ruszył naprzód. Siła uderzeń złagodniała. Dało się zauważyć zmęczenie po wyczerpującej walce. Jedynie, czekali na to, że któryś zrobi zły ruch i koniec. Żaden człowiek nie jest dokładny. Spuści gardę, a wtedy można wykończyć bez jakichkolwiek uczuć.

Ciemnookiemu został odebrany miecz, gdy uniknął katany przeciwnika. Pochwycił rywala od tyłu pod brodą, robiąc dźwignię. Dzięki temu mógł złamać napastnikowi kark. Jeden ruch i po człowieku.

- P-poddaję się. – Został wypuszczony z uścisku. Wygrany pochwycił broń, leżącą dalej. Odłożył na miejsce. – Siedzi w zamknięciu od paru dni. Co zamierzasz zrobić? – Zerknął na partnera.

- Czemu jesteś zainteresowany? – Pochwycił ponownie za rękojeść miecza.

- Zranisz dwie osoby.

- Poradzi sobie – odwrócił się do towarzysza – Twoja odpowiedź mnie nie satysfakcjonuje.

Ruszył na przyjaciela, jaki odbierał natarczywe ataki. Wyczuł w uderzeniach podwójną siłę. Nie dawał forów, nawet jeśli znali się długi kawał czasu. Miecz został mu odebrany, po czym dotknął czubkiem drewna jego szyi. Ciemne oczy wygranego mężczyzny obserwowały ruch napastnika. Najmniejszy. Potrafił zauważyć, kiedy dana osoba kłamie. Próbował odczytać małe minięcie się z prawdą. Zerknął w niebieskie oczy. Nie zauważył nic ciekawego co zainteresowało mężczyznę.

- Jesteś nudny – oparł miecz o ramię – Żadnego strachu.  Nic mnie nie jara.

Odłożył ostatecznie miecz na miejsce. Z półki; wiszącej przy wejściu do sali; pochwycił ręcznik. Wycierał spoconą szyję z torsem. Włosy zwycięscy przyklejały się do pociągłej żuchwy z trzydniowym zarostem.

- Od kiedy stałeś się sentymentalny? – Przeczesał długie włosy. Opadł na krzesło. Odchylił głowę do tyłu i zerknął na przyjaciela. Popił wody z butelki – Nie przejmuj się zbędną osobą w twoim życiu. Sam się tym zajmę. Ty rób co do ciebie należy.

- Ależ jesteś egoistyczny.

- Dzięki – popił wody. – Schlebiam sobie jak umiem.

Do pomieszczenia wbiegł młody mężczyzna z bliznami na rękach. Bujna brązowa czupryna opadała na oczy. Oparł dłonie o kolana. Łapał łapczywie powietrze. Wskazywał na schody. Nie mógł niczego powiedzieć, gdy ciemne oczy obserwowały gesty mężczyzny. Sparaliżowała przybysza chłodna aura osobnika, siedzącego niedaleko wyjścia.

- Człowieku, gadaj po co wbiegłeś – odezwał się niebieskooki.

- Ona… - patrzył na schody, gdy został popchnięty przez długowłosą dziewczynę w okularach. Zmarszczył nos.

- Chce skoczyć z drugiego piętra! – Wskazała spanikowana na schody.

Ciemne oczy zmieniły wyraz na oschły. Zastanawiał się co może pokolorować dzisiejszy dzień, ale nie spodziewał się obrotu akcji. Uniósł się i skierował do pokoju, w jakim zostawił zdobycz. Nie spieszył się, nie miał po co. Znał takie osoby. Obsesyjnie dążą do samodoskonalenia, więc nie zabiją się w niewłaściwym momencie. Drzwi zostały otwarte na oścież. Obserwował ludzi, próbujących nakłonić pannicę do rezygnacji z pomysłu.

- Naprawdę zamierzasz skoczyć? Ciekawy widok. – Zakpił z drwiącym uśmiechem. Zrównali spojrzenia - Twoja determinacja jest zadziwiająca. Podoba mi się takie podejście. I jak cię nie lubić?

- Wolę sama się zabić niż z twoich rąk.

- Nie odbierzesz mi zabawy.

- Przeliczysz się.

Odepchnęła się z balkonu, z uśmiechem na ustach. Śmierć stała się ostatnim ukojeniem jakiego pragnęła. Dostać się do raju, w jakim nie ma zmartwień, nawet jeśli musi zostać zesłana do piekła? Zgoda. Byle jak najdalej od prawców cierpienia, goryczy i strachu. Tego nie zniesie. Życie na Ziemi jest utrapieniem.

Wszystkie problemy odejdą, gdy przestanie funkcjonować. Już nic i nikt nie zniszczy od środka człowieka. Znęcanie się psychiczne zostanie zapomniane. Wszelkie słowa, raniące -  nie usłyszane. Tak, jak powinno być na samym początku. Teraz zamierzała zaznać spokoju. Bez ludzi, bez miłości. Nic nie czekało po drugiej stronie. Tylko ukojenie od życia. 

~~~~

*bokken – rodzaj drewnianego miecza stosowanego do tradycyjnych, japońskich ćwiczeń sztuk walki.

*katana – długi miecz japoński.

*wakizashi – krótki miecz jednosieczny.